Bir baktım oyunlar oynuyorlar, yüzümü sempatikçe düşürerek; “ben de size katılabilir miyim?” diye sordum hemen?
“Ama sen çok büyümüşsün” demezler mi? Şöyle bir baktım kendime ve dedim ki “olsun ne var bunda?”. Güldüler ve “Olmaz” dediler. “Neden olmasın ben sizinle evcilik oynarım, hem de sizin fotoğrafçınız olurum” dedim, yine suratımı çocukça şirinleyerek. Bak o olabilir şeklinde kafa salladılar. O zaman başladım fotoğraflarını çekmeye, fakat oda ne? Arka plandaki minişimiz ordan seslendi bana ” esas beni çekmelisin” diyerek cilveli cilveli …
“İçimde çocuk var” dedim inanmadılar, ama olsun fotoğrafçıları oldum ve fotoğraflar kaldı bize yadigar.
