Analık bu işte, oturup kaldığın yıllarda; kapılara bakarsın. Pencereler yolları gözler, akılda eski günler. Özlem bekleyişin ümidi, analık bu beklersin. Belki kapın açılır evlatların gelir dersin, özlemle bekler ümitle yaşarsın. Son gününde yanında olsunlar istersin.
Ne acıdır ki, son günün seni yalnızlığa hazırlar bilmezsin.